Kazimierz Lutosławski (ur. 4 marca 1880 w Drozdowie k. Łomży, zm. 5 stycznia 1924 w Drozdowie) – polskiksiądz rzymskokatolicki, doktor medycyny i teologii, działacz endecki, poseł na Sejm Ustawodawczy oraz na Sejm I kadencji, dziennikarz, pedagog, ideowy mentor twórców skautingu i harcerstwa polskiego, projektant polskiej odznaki skautowej która stała się pierwowzorem krzyża harcerskiego.

 

MŁODOŚĆ:

 

Urodził się 4 marca 1880 w miejscowości Drozdowo w powiecie łomżyńskim w rodzinie ziemiańskiej Franciszka Dionizego Lutosławskiego h. Jelita i Pauliny Lutosławskiej ze Szczygielskich, których był piątym dzieckiem. Dzieciństwo spędził w rodzinnym majątku. Wstępną naukę z zakresu szkoły średniej pobierał wraz z najmłodszym bratem Józefem od starannie dobieranych przez starszego brata, Wincentego, nauczycieli domowych. Ostatecznie ukończył szkołę średnią w Rydze, gdzie był również twórcą kasy pomocy dla niezamożnych uczniów.

Po ukończeniu szkoły rozpoczął studia medyczne na Uniwersytecie w Zurychu na wydziale medycyny, higieny i wychowania. Podczas pobytu w Zurychu prowadził aktywną działalność wśród polskiej młodzieży uniwersyteckiej, był członkiem Związku Młodzieży Polskiej "Zet" – jako sekretarz centrali zjednoczenia oraz Organizacji Młodzieży Narodowej. Był także komendantem gniazda Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego "Sokół" przy Uniwersytecie w Zurychu. Studia medyczne ukończył 21 grudnia 1903.

Przez krótki czas praktykował w szpitalach dziecięcych na terenie Warszawy. Następnie wyjechał do Wielkiej Brytanii, gdzie praktykował w szpitalach dziecięcych. Jednocześnie podjął naukę w Szkole Nauk Politycznych oraz studiował fizykę w Londynie. Napisał wówczas podręcznik do nauki języka angielskiego.

W 1905 zapadł na gruźlicę, podjął leczenie w Zakopanem oraz w zakładzie dra Apolinarego Tarnawskiego w miejscowości Kosów. Właśnie tam po raz pierwszy założył dla dzieci kuracjuszy tzw. wakacyjną drużynę "Dzieci Kosowskich", na wzór drużyn skautowych. Od jesieni 1906 zaangażował się w tworzenie szkoły na wzór angielski (wzorowanej na szkole Cecila Reddiego) dla dzieci z zamożnych rodzin. Została ona otwarta 11 maja 1907 w Starej Wsi pod Nowomińskiem, na ziemiach należących do Maurycego Zamoyskiego i nosiła nazwę Czteroletnie Ognisko Wychowawcze Wiejskie. W 1911, będąc na wakacjach w Drozdowie, Lutosławski założył zastępy "Kruki" i "Czajki", do których należały dzieci z rodziny Lutosławskich oraz rodzin zaprzyjaźnionych. W przyszłości członkowie tych zastępów mieli dać początek zastępom warszawskim przy szkole E. Konopczyńskiego i drużynie im. księcia Józefa Poniatowskiego.

W 1909 Kazimierz Lutosławski podjął decyzję o zostaniu księdzem. Święcenia kapłańskie otrzymał z rąk kardynała Desiré Merciera 23 czerwca 1912, po trzyletnich studiach filozoficznych i teologicznych w seminarium we Fryburgu[6]. Dwa lata później, w 1914, obronił we Fryburgu doktorat z teologii[1].

W okresie działań wojennych w 1915 roku został ewakuowany na Wschód. W Moskwie otworzył polską szkołę średnią, następnie dostał stanowisko kapelanaBrygady Strzelców Polskich.

 

Skauting i harcerstwo

 

W okresie studiów w Anglii Kazimierz Lutosławski zapoznał się z ideą ruchu skautowego, zapoczątkowanego przez generała Roberta Baden-Powella. Po powrocie do kraju dążył do upowszechnienia jego zasad wśród młodzieży polskiej. Był prekursorem skautingu na ziemiach polskich. Mottem działań Lutosławskiego było wykształcenie dzielnych obywateli Polski i kościoła katolickiego.

W 1906, będąc na leczeniu w Zakładzie dr. Tarnawskiego, założył dla dzieci kuracjuszy tzw. wakacyjną drużynę "Dzieci Kosowskich". Rok później wspólnie z księdzem Janem Gralewskim utworzył czteroletnie Ognisko Wychowawcze Wiejskie w Starej Wsi pod Nowomińskiem. Do szkolnego programu wprowadził elementy pracy skautowej. W lipcu 1911 w Drozdowie dla dzieci z rodziny Lutosławskich i ich przyjaciół zorganizował zastępy "Kruki" i "Czajki".

Do współpracowników Lutosławskiego w początkowym okresie działalności na rzecz szerzenia ruchu harcerskiego należeli Andrzej Małkowski i Olga Drahonowska-Małkowska, którym w 1913 w Zakopanem udzielił ślubu.

Po otrzymaniu święceń kapłańskich został prefektem szkół warszawskich i z wielką energią oddał się pracy w harcerstwie. Był instruktorem skautowym, kapelanem skautów i kapelanem obozowym. Do 1914 był członkiem Naczelnej Komendy Skautowej w Królestwie Polskim. Z funkcji tych ustąpił na skutek rozłamu w warszawskim skautingu. Jednym z powodów rozłamu był publiczny odczyt ks. Lutosławskiego dla młodzieży skautowej, w którym skrytykował on zrywy powstańcze z 1830 i 1863

 

Źródło: www.wikipedia.pl